Handsfree #1

Yağmurda ıslanıp,sonucunda zatürre olacağımı bilsem bile işim olmaz.Zaten başından beri biliyordum.Yağmurla alakası olmadığı besbelliydi.”Şems-iye”.Basbayağı “Güneş-lik”.Yağmurlu bir sabah çocuklar okula giderken;sırtlarında çanta,bir ellerinde resim çantası ve bir ellerinde “O”,baba işe giderken;bir elinde çantası ve bir elinde yine “O”,anne ise pazardan dönüyor;bir elinde kilolarca sebze-meyve dolu poşetler yine bir elinde “O”.Zaten topu topu iki tane el vardı.Biri genelde bir şeyler taşıyordu,diğeri ise “O”nunla meşgul edilmemeliydi.Zira çok daha önemli aktiviteler mevcuttu.Sigara içilebilir,durağa yürürken gevrek(o ne be diyenlere simit gibi ama simit değil)yenilebilir ya da tespih sallanabilirdi.İnsanlığın bu zulümden kurtulması lazımdı.O an çakan şimşekle eş zamanlı kafamda da bir şimşek çaktı.Kısaca;tepe merkezinden omuzlara inen iki ayağın koltukaltlarından dolaşıp taşıyıcı vazifesi göreceği bir şemsiye.El kullanmadan,özgürce.Henüz bununla ilgili bir fizibilite çalışması yapılmış değil.Ayrıca bu ürünün sokaklara çıkmasıyla,bana verilmeye layık görüleceğini düşündüğüm Nobel bilim ödülünü kimin elinden alacağıma daha karar vermiş de değilim.

“Ben daha iyisini yapana kadar en iyisi bu”

---------------------------Voksvagın Rebetika